اسفناج:
مدر، ملین، زود هضم و دفع کننده صفرا بوده، جهت رفع التهاب و تشنگی تب های گرم، بیماری های ریه مفید است. غرغره آب آن جهت گلو درد و آشامیدن عصاره آن با شکر برای سنگ کلیه و سوزش ادرار مفید است. مصرف زیاد آن برای سرد مزاجان و افراد دارای سردرد و بیماری های طحال مضر است. اسفناج به دلیل داشتن سالیسیلات باعث دفع آهن می شود به همین دلیل خدوند متعال مقادیر زیادی آهن در آن قرار داده تا مصرف کننده دچار کم خونی نشود پس بر خلاف تصور همگان موجب درمان کم خونی فقر آهن نخواهد شد.
تره تیزک:
باز کننده انسداد کبد و طحال، پاک کننده بدن از رطوبت لزج تحلیل برنده بادهای بدن، مدر، مولد منی و محرک نیروی جنسی بوده و مصرف ناشتای آن بوی بد زیر بغل را رفع می کند. در احادیث آمده خوردن آن در شب مضر بوده و موجب جذام و برص می شود.
جعفری:
تقویت کننده معده و روده و کبد، هضم کننده غذا، باز کننده انسداد کبد و طحال، گرم کننده کلیه و مثانه، چاق کننده بدن می باشد. خوردن و بوئیدن آن جهت سرما خوردگی، دفع رطوبت و سردی مغز، سرفه خشک و ضماد آن جهت تسکین درد و ورم بواسیر مفید است.
خرفه:
برگ و ساقه آن مدر، تسکین دهنده صفرا و خون و تشنگی، حرارت کبد و معده و رحم، تب های گرم و صفراوی بوده و در رفع دیابت، سردرد گرم، عفونت ریه، استفراغ و سنگ کلیه موثر است. مصرف آن در گرم مزاجان لاغر و خشک، باعث چاق شدن آن ها خواهد شد. خوردن خرفه پخته همراه با کمی روغن و پیاز جهت قطع اسهال و تقویت روده ها و خوردن آن با سرکه جهت درد کلیه مفید است. تخم خرفه در همه خواص ضعیف تر از آن بوده به جز در رفع عطش که قوی تر از برگ آن می باشد. نگه داشتن سائیده تخم آن در دهان، در رفع آفت دهان به خصوص اطفال موثر است.
رازیانه:
تحلیل برنده باد و اخلاط غلیظ، خشک کننده رطوبت، تقویت کننده معده، باز کننده انسداد مجاری سینه و کبد و طحال و کلیه و مثانه و تسکین درد آن ها که از سردی باشد، مدر، شیرافزا و باز کننده حیض می باشد. خوردن آن با گلقندع جهت تقویت معده و رفع بلغم آن و مالیدن شیره آن بر شکم اطفال، جهت نفخ و درد شکم مفید است. کشیدن عصاره آن در چشم برای پیشگیری از آب مروارید و تقویت بینایی نافع است.
ریحان:
جهت انسداد عروق مغزی، تحلیل ورم های جمیع اعضاء تنگی نفس و ضعف معده مفید می باشد. خوردن عصاره آن با شکر جهت رفع درد سینه، تنگی نفس و سرفه و بوئیدن آن برای سردرد گرم مزاجان و مسافرین و رفع وبا مفید می باشد تخم آن معتدل کننده مزاج و مقاوم در برابر سموم بوده ولی مصرف کوبیده آن منع شده است.
شوید:
تحلیل برنده و نضج دهنده اخلاط باز کننده انسداد، اشتها آور و مدر می باشد. برای تنگی نفس و امراض بلغمی سینه و معده، سکسکه، ضعف معده و کبد و طحال سنگ کلیه و مثانه، کولیت، درد مفاصل سرد، درد قاعدگی و بیماری های تناسلی مفید است. آشامیدن آب آن با عسل جهت رفع مسموم تحریک استفراغ، اخراج اخلاط غلیظ از معده مفید است. زیاد خوردن آن باعث ضعف مغز، چشم، معده، کلیه، مثانه و نیروی جنسی می شود.
قارچ:
قلیل الغذا، ردی الکیموس، دیر هضم مولد خون بلغمی و نفاخ است. زیاد خوردن آن موجب سکته، فلج، سنگینی زبان و تنگی نفس می شود. آبی که در اثر بریان کردن آن باقی می ماند برای رفع آب مروارید نافع است.
کاسنی:
تسکین دهنده صفرا و خون و تشنگی بوده و باید تازه و نشسته مصرف شود چون در اثر شستن جزء لطیف آن از بین می رود. برای بیماری های کبد و معده و طحال، باز کردن گرفتگی های عروق و احشاء تقویت کبد، تنقیه کلیه و مجاری ادراری مفید می باشد. برای کبد گرم و سرد مفید بوده و هر چه تلخ تر باشد در رفع امراض کبد مفید تر است. اگر آن را بجوشانند تا ساقه و برگ آن پاره شده و آب رقیق از آن جدا شود بعد با نبات یا ترشی مصرف کنند در تصفیه خون بی همتا است. ضماد برگ آن با سرکه جهت سردرد گرم و خشک مفید است.
کاهو:
تولید کننده خون صالح رقیق، تسکین دهنده حرارت صفرا و خون، برطرف کننده خشکی صفرا و سودا و تشنگی باز کننده انسداد، خواب آور و ملین بوده و در سردرد و سرفه ای که از گرمی و خشکی باشد مفید است. خوردن آن با سرکه اشتها آور می باشد. غذاییت کاهوی پخته بیشتر از خام می باشد. مصرف زیاد آن برای سرد مزاجان و نیروی جنسی مضر است.
تخم کاهو:
سرد و خشک بوده، مخدر و خواب آور می باشد. برای رفع روماتیسم گرم، آن را نیمکوب کرده و ۲۴ ساعت خیس کنید و شیره بکشید و میل نمایید (جوشاندن لازم ندارد). خوردن ۶ گرم تخم کاهو در روز برای قطع احتلام و کم نمودن شهوت در جوانانی که فرصت ازدواج ندارد مفید است.
کرفس:
باز کننده انسداد کبد و طحال، تحلیل برنده باد و نفخ، اشتها آور و باز کننده حیض بوده، باعث تقویت نیروی جنسی، تنقیه کلیه و مثانه و خرد کردن سنگ مثانه می شود. در بیماری های مفصلی و اکثر بیماری های سرد و بلغمی موثر است. آشامیدن آب آن جهت آسم، تنگی نفس، سکسکه و سردی احشاء مفید است. آشامیدن آب آن با آب انار و شکر جهت درمان مسمومیت مفید است. مصرف زیاد آن در زنان باردار باعث آسیب جنین می شود.
گزنه:
لطیف کننده اخلاط لزج، تحلیل برنده ورم های سخت، مدر ادرار و حیض و شیر و عرق، چاق کننده بدن و باز کننده انسداد کبد و طحال و فم رحم و تنقیه کننده ریه و معده می باشد. آشامیدن آب پخته آن همراه با ماءالشعیر برای بیماری های قفسه سینه مانند تنگی نفس و دفع اخلاط لزج و غلیظ از ریه ها مفید است. ضماد کوبیده برگ آن بر بینی باعث قطع خونریزی بینی می شود.
گشنیز:
اشتها آور، خواب آور، تسکین دهنده صفرا و تشنگی بوده، در رفع التهاب معده و استفراغ مفید است. آشامیدن آب آن با سرکه و سماق مانع صعود بخارات معده به مغز شده و از بیماری های عصبی جلوگیری می کند. مصرف زیاد آن باعث فراموشی و اختلال ذهن و ضعف نیروی جنسی و کاهش خونریزی حیض می شود. تخم آن مفرح، تقویت کننده مغز و قلب و معده و قابض می باشد.
نعناع:
در خواص قوی تر از پونه بوده، گرم کننده مفرح، تقویت کننده قلب، رقیق کننده خون غلیظ و حل کننده مواد بلغمی و سوداوی می باشد. آشامیدن عصاره نعنا در نضج و دفع رطوبت های ریه و مجاری تنفسی مفید و جوشانده آن همراه با پرسیاوشان برای تقویت معده، از بین بردن بادهای معده و آروغ، کولیت و دفع اقسام کرم شکم مفید است. خوردن آب آن با انار ترش بر طرف کننده سکسکه، تهوع، استفراغ و اشتها آور می باشد.